Ε, όχι χωρίς λέξεις δεν υπάρχει μαγεία
Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει συναίσθημα
Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει ρομαντισμός,
Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει ποίηση...
Λέξεις, Λέξεις, Λέξεις, και έκφραση δυνατή...
Αγάπη χωρίς λέξεις δεν μπορώ να την καταλαβω
Θέλω να εκφραστώ να φωνάξω και να γράψω
Να υμνήσω αυτήν την υπέροχη έκφραση
Το συναίσθημα της μοναδικής αυτής στιγμής που είναι ονειρική,
που είναι ατελείωτα αιώνια...
Ε, όχι και χωρίς λέξεις...
Ναι με λέξεις δυνατές
έντονες και γεμάτες,
από συναίσθημα...
«Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ' ακούς;
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς;
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, μ' ακούς;
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιος, μ' ακούς;
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς;
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς;
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς;
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα - ένα, μ' ακούς;
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς;
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς;
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ' ακούς;
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς;»
©Οδυσσέας Ελύτης/ Μονόγραμμα
kati polu polu omorfo...
dunato...
sunaisthhma me lexeis..