Θα σε περιμένω

Θα σε περιμένω ....

Να έρθεις , όταν μπορέσεις

Θα σε περιμένω....

Να μιλήσεις , όταν θελήσεις

Θα σε περιμένω....

Να αγαπήσεις.......

Ας μιλήσουμε

Ας μιλήσουμε λοιπόν, εγώ κι'εσύ.

Έλα επιτέλους.

Κάτσε κάτω.

Χρόνια τώρα σε κυνηγάω.

Πόσο θα μ'αποφεύγεις πια.

Κοίτα με. Ναι τώρα ήρθε η στιγμή.

Λυπάμαι αν νιώθεις έτσι, αλλά δεν έχει παρακάτω αν δεν μιλήσουμε.

Τόσο καιρό σ'αφήνω στην ησυχία σου και τί κατάφερες μέχρι εδώ;

Ναι, εντάξει, δεν πήγες και άσχημα, αλλά σίγουρα μπορούσες και καλύτερα.

Πως το ξέρω;

Μα τί με ρωτάς τώρα! Αν δεν το ξέρω εγώ, τότε ποιος;

Μόνο εγώ πατάω στα βήματά σου την ίδια στιγμή, το ξέχασες;

Καιρός λοιπόν να τα βάλουμε όλα κάτω.

Να τα συζητήσουμε.

Δεν είχες καιρό να σκεφτείς;

Δεν πειράζει, πρόλαβα εγώ.

Θυμάσαι τότε;

Δεν είχα καταλάβει γιατί.

Γύρισα πίσω και το έψαξα.

Και τώρα ξέρω.

Είδες λοιπόν; Θέλω να στο πω και σένα.

Ξέρω οτι μ'έβαλες πολλές φορές να τρέξω.

Και δεν είχες άδικο.

Φτάνει όμως.

Από εδώ και μπρος, το πιάνουμε πάλι από την αρχή.

Έλα λοιπόν, πάμε!

Πάμε πάλι μαζί πίσω. Πάμε να βρούμε το σημείο που χωρίσαμε.

Πάμε για να μπορέσουμε να πάμε μαζί πάλι μπροστά.

Μου έλειψες ξέρεις

Ναι το ξέρω οτι και σ'εσένα ήταν το ίδιο.

Θα σε μαλώσω! Ξεχνάς οτι είμαστε το ίδιο;

Έλα λοιπόν! Πάμε πάλι αγκαλιά...

Πάμε...

ΒΡΙΣΚΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...

Βρίσκω τα κομμάτια σου εκείνα τα κρυφά σου,

τα μαζεψά τα κράτησα για να θυμάμαι το ονομά σου.

Στο δρόμο βγαινοντάς σκυφτός σελίδες τα ονειρά μου,

στεφάνια τις ελπίδες μου και το άγχος του ερωτά μου.

Αυτές τις ώρες που έρχεσαι ζεστή και βελουδένια,

μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς...

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Ένα αγγιγμα δικό σου λαχταρούσα

Προσπάθησα να στάξω στην καρδιά σου

δροσιάς σταγόνα για να δροσιστείς

μα ήτανε το σώμα σου καυτό απ τη φωτιά σου

και χάθηκε πριν καν την αισθανθείς.

προσπάθησα το δάκρυ σου να πιω

να ξεδιψάσω την ψυχή μου απ τον καημό

μα σκίστηκαν τα χείλη μου, πονάν απ τ’ αλμυρό

και έμεινα με την αίσθηση πως πιο πολύ διψώ.

προσπάθησα να φτάσω στα όνειρα σου

να ζήσω το ταξίδι πριν χαθεί

το μονοπάτι όμως απάτητο, φραγμός στα βήματα μου

και χίμαιρα το χάδι της ψυχής.

του ουράνιου τόξου δρόμους θα γυρέψω,

σ αυτούς του δρόμους θε να πλανηθώ,

και στροβιλίζομαι, γλιστρώ, κοντεύω προς τη μέρα,

που στ Όνειρο θα ζούμε εσύ κι εγώ.

Ένα αγγιγμα δικό σου λαχταρούσα

σα να τανε φιλί, του αέρα στα μαλλιά

να λευτερώσει αυτό τον πόνο που κρατούσα

με το αιθέριο πεταλούδας πέταγμα.