Στην χώρα της φαντασίας

Στην χώρα της φαντασίας ταξιδεύουμε παρέα.
Οι καρδιές κρατιούνται σφιχτά απο το χέρι
και τίποτα δεν μπορεί να τις τρομάξει.
οι φυλλωσιές απο τα ψηλά πυκνά δέντρα
παραμερίζουν στο πέρασμα τους.
Τα πουλιά σταματούν το τραγούδι τους σαστισμένα
απο την λάμψη των ψυχών
που ενώνονται κάτω απο της τριανταφυλλιές.
λευκά φτερά με κόκκινες και γαλάζιες ανταύγιες
γεννιούνται αγαπούν δακρύζουν δημιουργούν!

Νοεγέννητα μωρά ψηλαφούνε τον κόσμο
κοιμούνται στα μυρωδάτα πέταλα
και ξυπνούν στις δροσοσταλιές της αυγής
 είναι όμορφα τα δειλινά
σαν προλαβαίνουν να αρπάξουν
κάποιο βιαστικό μωβ σύννεφο
μα ακόμα ποιο όμορφο το ξημέρωμα
σαν στήνουν χορό οι πρώτες αχτίδες
στα νωχελικά τους ματόκλαδα! .....

                             Ποιήματα και στίχοι   Ειρήνη Παγκάλου

Το κοράσι στον καθρέφτη

Χρόνια ολόκληρα το μικρό Λενιώ, μοναχοκόρη και παραχαϊδεμένη, μοιραζόταν λύπες και χαρές με τον αγαπημένο της καθρέφτη. Ποτέ όμως δε φανταζόταν τι μπορεί να κρύβεται μέσα σ' αυτόν. Ένας παράλληλος μαγικός κόσμος, μια χώρα παραμυθιού όπου κατοικούν τα πλάσματα της φαντασίας και ανάμεσά τους ένας μικρός άγγελος, ένα κορίτσι που της θύμιζε τόσο πολύ κομμάτια του εαυτού της και την έκανε συχνά να αναρωτιέται γιατί το ένιωθε τόσο κοντά στην καρδιά της. Τούτος ο καθρέφτης θα γίνει το πέρασμα, η γέφυρα ανάμεσα στους δύο κόσμους τους. Μέσα του θα γλιστράει κάθε νυχτιά για να συναντήσει τη νέα της φίλη. Μαζί της θα ταξιδέψει σε μέρη άγνωστα γι’ αυτήν, σε τοπία ονείρου. Πολύτιμη σύμβουλος και οδηγός, δίπλα τους, μια καλή Νεράιδα και ταυτόχρονα Νονά των δύο κοριτσιών. Κάτι ενώνει και συγχρόνως χωρίζει τα δυο αυτά κορίτσια: ένα μυστικό, ένα μαγικό ξόρκι; Ποιος μπορεί αλήθεια να ξέρει; Τι νέους ορίζοντες θα ανοίξει και για τις δύο τούτη η φιλία; Ποιος μπορεί να κρίνει ποιος από τους δύο κόσμους είναι καλύτερος; Πολλά τα ερωτήματα και μάλλον πολλές και οι απαντήσεις... Στο βιβλίο της Ειρήνης Πάγκαλου "Το κοράσι στον καθρέφτη" θ' ακολουθήσετε τις δύο φίλες σ' ένα μαγικό ταξίδι και ίσως βρείτε στοιχεία και καταστάσεις πιο γνώριμες από ό,τι περιμένετε!

μια σύντομη περιγραφή απο το μικρό λενιώ!

Μικρό κορίτσι το λενιώ καμάρι των γονιών τζης,
έννοια καμιά δεν έβαζε στο χρώμα τ' όνειρών τζης.
Στο γλυκοχάραμα τσ' αυγής χαρούμενη ξυπνούσε
και με του δάσους τα πουλιά ήπαιζε και γελούσε.
Είχε σγουρά μαύρα μαλλιά κοτσίδια καμωμένα
μάτια σ' απάτητα βουνά θυμάρια γεμισμένα. ..................................

H Ειρήνη Παγκάλου γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης το 1969. Το 1987 αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο Αγ. Νικόλαου. Το 1988 εισήχθη στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών. Από νεαρή ηλικία είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ασχολιόταν κυρίως με το ελεύθερο σχέδιο και τις κατασκευές, αλλά είχε έφεση και στη διακόσμηση. Το 1993 φοίτησε στο ΙΕΚ ΠΕΤΡΑ στο Τμήμα Διακόσμησης Εσωτερικών Χώρων από όπου πήρε κρατικό πτυχίο το 1996 και στη συνέχεια εργάστηκε ως διακοσμήτρια. Το 1998 επέστρεψε στον Άγιο Νικόλαο όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα, αρχικά ως σχεδιάστρια σε ναυπηγικό γραφείο και αργότερα σε οικογενειακή επιχείρηση. Γράφει ποιήματα και στίχους. Το βιβλίο (Το κοράσι στον καθρέφτη) είναι η πρώτη της εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα.       Παγκάλου, Ειρήνη

Aμέτρητα

Ρουφάω τον αέρα απο τον κόσμο!
Βρίσκω σκέψεις σε κάθε σειρά!
Την αφκρούμι γιατί θέλω να ανακαλύψω, όλα να τα δώ.!
Όμως είναι αμέτρητα!
Θα ψάξω με την άδεια μου ψυχή!
Έτσι ίσως μια στάλα να γεμίσει!

Eπίγειοι άγγελοι

Όταν έχεις δίπλα σου τον άγγελο σου
να ρουφάς κάθε στιγμή και να την απολαμβάνεις,
γιατί κάποια στιγμή μπορεί να γυρίσεις
και ο άγγελος σου να πετάξει μακριά!

Η μοναξιά και η μοναχικότητα

Η μοναξιά έχει δυο μορφές.Τη μια της μορφή τη συναντάμε σε ανθρώπους,που οι διάφορες καταστάσεις της ζωής,τους ανάγκασαν να μείνουν μόνοι.Την άλλη της μορφή τη συναντάμε σε ανθρώπους που ενώ περιβάλονται από κόσμο,έχουν έντονη δραστηριότητα αλλά μέσα τους νιώθουν υπαρξιακά μόνοι.
Ένα κολπάκι για να αντιμετωπιστεί η μοναξιά,είναι απλά να την αγνοείς.Αν καταφέρεις και δεν της δώσεις σημασία θα είναι σα να μην υπάρχει.
Η μοναχικότητα πάλι έχει και εκείνη δυο μορφές.Συναντάμε τη μοναχικότητα των μοναχών,αλλά και τη μοναχικότητα των κοσμικών.
Η μοναχικότητα είναι επιλογή και γίνεται συνήθως κατόπιν σκέψεως.
Η μοναχικότητα επιλέγεται από κάποιους ανθρώπους είτε γιατί νιώθουν θλίψη και απογοήτευση από τις καταστάσεις,είτε γιατί οι άλλοι δεν τους δέχονται και έτσι τους εμποδίζουν να υλοποιήσουν όσα θέλουν,είτε γιατί μόνο μέσα από τη μοναχικότητα θα καταφέρουν να "εκτελέσουν" την "αποστολή" τους.
Η μοναξιά μας φορτώνεται με το έτσι θέλω, ενώ η μοναχικότητα είναι αναζήτηση και κάποιες φορές,είναι ίσως ανάγκη.
Εκείνος που ζει με τη μοναξιά,πονάει,ενώ εκείνος που ζει με τη μοναχικότητα είναι ήρεμος,γαλήνιος και απλά υλοποιεί αυτό που θέλει μέσα από την επιλογή του.
Η μοναξιά και η μοναχικότητα δεν είναι συγγενείς.Καλά είναι κάποτε να μάθουμε να τις διαχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες.Έτσι θα αποφύγουμε εσωτερικές συγκρούσεις με τους ευατούς μας αλλά και με τους άλλους.

Αποφθέγματα ψυχής

1. Ο ρομαντισμός πέθανε όταν έγινε μόδα
2. Στη δουλειά ποτέ μη δουλεύεις, διασκέδαζε. Αλλιώς είσαι δούλος.
3. Όταν κοιμάσαι να ονειρρεύσαι ελεύθερα,
και όταν είσαι ξυπνιος να εστιάζεις στη πραγματικότητα
4. Οι πραγματικοί άνθρωποι δίνουν χωρίς ποτέ να θελήσουν να πάρουν πίσω κάτι.
Αυτοί που δίνουν μόνο και μόνο για να έχουν λόγο να απαιτούν την επιστροφή είναι σάπιοι
5. Η μαγεία της νύχτας δε κρύβεται στα αστέρια αλλά στα όνειρα που βλέπουμε
6. Μπορεί να περιτριγυρίζεσαι από γυναίκες, φίλους,
οικογένεια αλλά να είσαι πιο μόνος από ποτε.
7. Το μεγαλύτερο αγαθό δεν είναι η ελευθερία. Είναι ο σεβασμός.
8. Όταν είσαι μόνος σου δώσε αξία στη στιγμή.
Κάποια μέρα θα εύχεσαι για 2 λεπτά μοναξιάς και δεν θα έχεις το χρόνο.
9. Πρώτα πάθος, μετά έρωτας και μετά αγάπη. Ποτέ το αντίθετο.
10. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Ποτέ και για τίποτα μη θεωρήσεις οτι κρατάει για πάντα
11. Οι φίλοι είναι χειρότεροι από τους εχθρούς.
Δε περιμένεις ποτέ οτι θα σε προδώσει ένας φίλος.
12.Oι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που πάνε στο σπίτι του φίλου και το αισθάνεσαι σαν δικό σου.  Παίρνουν το νερό μόνοι τους απο το να τους το ζητήσουν.
 13.Δώσε αξία στη δύναμη του ψέμματος.
Ένα ψέμμα έχει τη δύναμη να αρχίσει ή να σταματήσει πολέμους
 14.Μη βλέπεις το ποτήρι της ζωής ούτε μισο-άδειο, ούτε μισο-γεμάτο.
Δεν υπάρχει ποτήρι στη ζωή. Υπάρχεις μόνο εσύ και οι ευθύνες των πράξεών σου
15.Να φιλάς, να αγκαλιάζεις και να λες όμορφα λόγια μόνο όταν πραγματικά το εννοείς.
Άλλο πράγμα η ευγένεια, άλλο η ειλικρίνεια και άλλο πράγμα η υποκρισία.
16.Να λές την αλήθεια κι ας πληγώσει τον άλλον παρά να λες ψεμματα για να αποφύγεις το αναπόφευκτο. Το ψέμμα πάντα πληγώνει και περισσότερο από την αλήθεια!

Πόνος Ψυχής

Πόνος Ψυχής

Αν κοιτάξει κανείς μέσα σου,
αν μπορέσει και δει την ψυχή σου,
πληγή αθεράπευτη που σε βασανίζει,
πληγή ματωμένη που δεν λέει να κλείσει.
Πόνος αβάσταχτος, σιωπηλή κραυγή
"που είναι αυτός, αυτός που θα με λυτρώσει; Που είναι μια πόρτα ανοικτή;"


Κι όμως υπάρχει τρόπος διαφυγής,
λύση κι εσύ μπορείς να βρεις.

Αλλά αυτός ο πόνος δεν σ' αφήνει τίποτε άλλο για να δεις,
κουλουριασμένος κάθεσαι μ' ένα τσιγάρο κι ένα ποτήρι κρασί.
Οι σκέψεις μέσα σου σε βασνίζουν,
μα ποιόν να εμπιστευτείς;
να κλάψεις θέλεις μα και πάλι λες
"γιατί; και ποιός θα καταλάβει τα δάκρυα της ψυχής;"

Κι όμως υπάρχει τρόπος διαφυγής,
κι εσύ απ' το πρόβλημα σου μπορείς να βγείς.

Το βλέμα σου στρέψε, σ' Αυτόν,
που ανάσα μπορεί να δώσει στην χαμένη σου πνοή.
Μη το αρνείσαι και μη διαστάζεις,
για σκέψου μόνο πως αν ο πόνος είναι να φύγει
τότε αξίζει έστω να πειραματιστείς

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ

Τις σιωπές μετράω με φωνές ανάμεσα

που ανεμίζουν σάν αναπάντεχο θαλασσινό μελτέμι.

Σιωπές μετράω με αμμέτοχη συμμετοχή.
Ατάραχα αδιάφορος άδειος
συνήθεια επώδυνη
να ζώ με την ζωή των άλλων.
Φοβάμαι να πληγώνομαι ή να πληγώνω.
Όλα είναι τώρα
Όλα είναι πάντα
Όλα είναι τίποτα
Η φωνή των σκέψεων των αισθημάτων η κραυγή.
Ξέρω
Ένα τώρα μαγεύει
Ένα τίποτα εκμηδενίζει
Ένα πάντα μπορεί να ελευθερώσει ή να εκμηδενίσει

ΟΜΙΧΛΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Χάθηκα στην ομίχλη της σιωπής
δεν υπάρχω .
Έκλεισαν οι δρόμοι της καρδιάς
δεν υπάρχω.
Πώς να βαδίσω στους δρόμους της ομίχλης
με πόδια γυμνά και ματωμένα;
Πώς να βρω το δρόμο που έχασα ;
Πως ν αντέξω το τίποτα ;
Πως ν' αντέξω στο τίποτα ;
Χάθηκα στην ομίχλη της σιωπής ...
μάτωσα στα συρματοπλέγματα του νου...
πέρασα τα σύνορα παράνομα..
Αγγιξα το όνειρο και χάθηκα σ' αυτό.
Όποιο δρόμο κι αν πάρω
στου μυαλού τα μονοπάτια
πάντα σε σένα θα γυρνάω
Κάθε δρόμος και κάθε μονοπάτι
μες της ομίχλης της ύπαρξη
σε σένα με φέρνει
Πάντα σε σένα ....

Τελευταία ελπίδα

Την τελευταία μου ελπίδα ήρθες σήμερα να κάψεις σαν να ταν παλλακίδα

με μιας να την ξεγράψεις! Το ρήμα πάντα πρόφερες το άτιμο το δίνω για άθυρμα με πέρασες

και πώς να σου ξεφύγω. Κοίτα με τώρα κάτω

απ την αγχόνη πως μου πάει το φως του ασημιού για μάρτυρα μου

το τριζόνι που ψάχνει ψίχουλα ψωμιού!

Κοίτα με τώρα κάτω απ το σεντόνι πως με σκεπάζει

η θλίψη του ουρανού

η μοίρα μου είναι χαρισμένη στα χέρια ενός φριχτού εχθρού!

Ήθελα καιρό να συνταιριάξω όνειρα, ελπίδες και καημούς

μήπως καταφέρω

και πετάξω τους φόβους που έφερναν λυγμούς μα δεν πρόλαβες

τι κρίμα με νέα μάτια

να κοιτάξεις κι απόμεινα ένα θύμα που θέλεις

πια να το ξεχάσεις!

Ναι με λεξεις!

Ε, όχι χωρίς λέξεις δεν υπάρχει μαγεία

Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει συναίσθημα

Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει ρομαντισμός,

Χωρίς λέξεις δεν υπάρχει ποίηση...

Λέξεις, Λέξεις, Λέξεις, και έκφραση δυνατή...

Αγάπη χωρίς λέξεις δεν μπορώ να την καταλαβω

Θέλω να εκφραστώ να φωνάξω και να γράψω

Να υμνήσω αυτήν την υπέροχη έκφραση

Το συναίσθημα της μοναδικής αυτής στιγμής που είναι ονειρική,

που είναι ατελείωτα αιώνια...

Ε, όχι και χωρίς λέξεις...

Ναι με λέξεις δυνατές

έντονες και γεμάτες,

από συναίσθημα...

Η δική σου φωνή

θέλει θάρρος να ξεπερνάς το πόνο σου

θέλει κουράγιο να προσπερνάς τα λάθη σου

θέλει δύναμη να προσπαθήσεις ν' αλλάξεις μια ζωή

μα η καρδιά και η ψυχή θα ξέρει

πως ό, τι έζησε ήταν ότι πρόσμενε να βρει

μια ολόκληρη αναπνοή να ενωθεί μαζί της

να πάψει να κλαίει αλλά να αρχίσει να χαμογελά

αφού για πρώτη φορά

μπροστά της, ναι για πρώτη φορά

απλώθηκε χαρούμενη η πλάση ολότελα

με όλα της τα χρώματα τα γιορτινα!

Καλά να είσαι όπου κι αν σε βγάλει το κύμα που σε ταξιδεύει

θα είσαι πάντα μια γλυκιά μουσική στ΄αυτιά μου...

όπως είναι η δική σου φωνή

βαριά και αισθαντική... μέσα μου θα συνεχίσει να ηχεί .

Ελπίδα

Όταν παντού ερείπια γύρω μου σωριαζόταν..

Όταν μονάχα χαλασμός γινόταν στην καρδιά μου..

Όταν στου νου μου τα στενά φούσκωνε η καταιγίδα..

Όταν τα μάτια βούρκωναν και το κορμί ριγούσε..

Όταν τα χείλη μάτωνα κραυγή να μην ακούσω..

Όταν η μέρα νύχτωνε και έχανα τον ήλιο..

Όταν άντρας ξέχασα πως ήμουν, πως υπήρχα..

Όταν με μάσκες έβλεπα εκείνους που θωρούσα..

Όταν τα χέρια άπλωνα σκιές για ν αγκαλιάσω.

Τότε ήρθες και μ αντάμωσες στης μοναξιάς την πόρτα

και μ έμαθες ότι μπορώ ακόμα ν ανασαίνω

Με έμαθες να τραγουδώ σκοπούς που χα ξεχάσει

Με έμαθες πως τα πουλιά που ζουν μες το κλουβί τους,

έχουν ακόμη δυο φτερά και ξέρουν να πετούνε.

Κοιτώντας το πέταγμα και όχι την πεταλούδα

Μα για το σώμα που έχεις δεν είναι μεγάλα τα φτερά σου;

Ρώτησε ένα μικρό μυρμήγκι την πεταλούδα.

Είναι!

Αλλά εμένα με λένε και ψυχή και δεν ξέρεις τι βάρος εχει αυτό.

Ένα στόμα να μου μιλά

Έναν ώμο ν΄ακουμπώ,

ένα χέρι να μ΄αγγίζει,

ένα στόμα να μου μιλά,

δύο χείλει να φιλώ,

δύο χέρια για μια αγκαλιά

μια καρδιά να λαχταρά,

μια ψυχή ν΄ακουμπήσω την δική μου,

ένα σώμα να με ζεσταίνει

έναν άνθρωπο να μοιραστώ

Μακάρι νάχα εσένα,

μα πρώτα πρέπει να σε βρω

μα πρώτα πρέπει να με βρεις

να σε κρατώ κοντά μου

τον πόθο να μοιράζομαι μαζί σου

έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει

έναν άνθρωπο να τον καταλαβαίνω,

και ας κρατήσει όσο με τον πόθο

και έχω τόσα να σου πω

μακάρι νάχα εσένα

όμως σωπαίνω μέχρι να σε βρω

να διώξω την μοναξιά της ζωής σου

να πάψω να ζω μόνος

να μοιραστώ μαζί σου

μακάρι νάχα εσένα

το χέρι σου να κρατώ σφιχτά

όταν θα σε βρω

οταν θα με βρεις

Θα σε περιμένω

Θα σε περιμένω ....

Να έρθεις , όταν μπορέσεις

Θα σε περιμένω....

Να μιλήσεις , όταν θελήσεις

Θα σε περιμένω....

Να αγαπήσεις.......

Ας μιλήσουμε

Ας μιλήσουμε λοιπόν, εγώ κι'εσύ.

Έλα επιτέλους.

Κάτσε κάτω.

Χρόνια τώρα σε κυνηγάω.

Πόσο θα μ'αποφεύγεις πια.

Κοίτα με. Ναι τώρα ήρθε η στιγμή.

Λυπάμαι αν νιώθεις έτσι, αλλά δεν έχει παρακάτω αν δεν μιλήσουμε.

Τόσο καιρό σ'αφήνω στην ησυχία σου και τί κατάφερες μέχρι εδώ;

Ναι, εντάξει, δεν πήγες και άσχημα, αλλά σίγουρα μπορούσες και καλύτερα.

Πως το ξέρω;

Μα τί με ρωτάς τώρα! Αν δεν το ξέρω εγώ, τότε ποιος;

Μόνο εγώ πατάω στα βήματά σου την ίδια στιγμή, το ξέχασες;

Καιρός λοιπόν να τα βάλουμε όλα κάτω.

Να τα συζητήσουμε.

Δεν είχες καιρό να σκεφτείς;

Δεν πειράζει, πρόλαβα εγώ.

Θυμάσαι τότε;

Δεν είχα καταλάβει γιατί.

Γύρισα πίσω και το έψαξα.

Και τώρα ξέρω.

Είδες λοιπόν; Θέλω να στο πω και σένα.

Ξέρω οτι μ'έβαλες πολλές φορές να τρέξω.

Και δεν είχες άδικο.

Φτάνει όμως.

Από εδώ και μπρος, το πιάνουμε πάλι από την αρχή.

Έλα λοιπόν, πάμε!

Πάμε πάλι μαζί πίσω. Πάμε να βρούμε το σημείο που χωρίσαμε.

Πάμε για να μπορέσουμε να πάμε μαζί πάλι μπροστά.

Μου έλειψες ξέρεις

Ναι το ξέρω οτι και σ'εσένα ήταν το ίδιο.

Θα σε μαλώσω! Ξεχνάς οτι είμαστε το ίδιο;

Έλα λοιπόν! Πάμε πάλι αγκαλιά...

Πάμε...

ΒΡΙΣΚΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...

Βρίσκω τα κομμάτια σου εκείνα τα κρυφά σου,

τα μαζεψά τα κράτησα για να θυμάμαι το ονομά σου.

Στο δρόμο βγαινοντάς σκυφτός σελίδες τα ονειρά μου,

στεφάνια τις ελπίδες μου και το άγχος του ερωτά μου.

Αυτές τις ώρες που έρχεσαι ζεστή και βελουδένια,

μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς...

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Ένα αγγιγμα δικό σου λαχταρούσα

Προσπάθησα να στάξω στην καρδιά σου

δροσιάς σταγόνα για να δροσιστείς

μα ήτανε το σώμα σου καυτό απ τη φωτιά σου

και χάθηκε πριν καν την αισθανθείς.

προσπάθησα το δάκρυ σου να πιω

να ξεδιψάσω την ψυχή μου απ τον καημό

μα σκίστηκαν τα χείλη μου, πονάν απ τ’ αλμυρό

και έμεινα με την αίσθηση πως πιο πολύ διψώ.

προσπάθησα να φτάσω στα όνειρα σου

να ζήσω το ταξίδι πριν χαθεί

το μονοπάτι όμως απάτητο, φραγμός στα βήματα μου

και χίμαιρα το χάδι της ψυχής.

του ουράνιου τόξου δρόμους θα γυρέψω,

σ αυτούς του δρόμους θε να πλανηθώ,

και στροβιλίζομαι, γλιστρώ, κοντεύω προς τη μέρα,

που στ Όνειρο θα ζούμε εσύ κι εγώ.

Ένα αγγιγμα δικό σου λαχταρούσα

σα να τανε φιλί, του αέρα στα μαλλιά

να λευτερώσει αυτό τον πόνο που κρατούσα

με το αιθέριο πεταλούδας πέταγμα.

Τι σημαινει Αγγελος

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας με καρδιά αγνότερη κι από έναν αθώο. Ζούνε για έναν σκοπό. Αυτόν που τραγουδάει η καρδιά τους. Να απλώνουν δίχως δεύτερη σκέψη το χέρι τους σε εκείνον που θα το έχει ανάγκη κι ας μη το ζητήσει ποτέ.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ψυχή πιο καθαρή κι από τον μεγάλο ουρανό. Μοιάζουν άγγελοι μπροστά στον κόσμο που βιώνουμε σήμερα και για μένα αυτοί είναι. Τους βλέπω, τους αγγίζω και τους ξεχωρίζω. Ένα χαμόγελο ακόμη και μέσα στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής τους ποτέ δεν θα το αρνηθούν. Και θα είναι χαμόγελο αληθινό σαν την καρδιά και την ψυχή τους.

Είναι όμως ευάλωτοι στο κακό και στο πονηρό. Είναι γνωστό πως ο νόμος των περισσοτέρων σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε είναι κάτι περισσότερο από σκοτεινός. "Αυτό που δεν μπορείς να έχεις και το έχει κάποιος άλλος, φρόντισε να του το καταστρέψεις."

Επιβεβαιωμένο με τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Φοράνε την στολή ενός αγαθού καλόψυχου ανθρώπου που έχει μια σημαντική ανάγκη, μια επαφή με αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους... Κι όταν κρατήσουν το χέρι τους, είναι έτοιμοι να το ξεριζώσουν. Να μαυρίσουν τις καρδιές και τις ψυχές τους. Στην γνώση πάντα ότι δεν θα βρουν μεγάλη αντίσταση. Γιατί αν υποψιάζονταν κάτι τέτοιο θα έμεναν στην τρύπα τους. Τόσο δειλοί είναι και τόσο σκοτεινοί.

Αυτοί οι άνθρωποι-άγγελοι, είναι ένα δώρο πραγματικό για τον κόσμο μας. Είναι λίγοι και διάσπαρτοι και είναι εκείνοι και η ύπαρξη τους που κρατάνε αυτό τον κόσμο ακόμη όρθιο. Αλλιώς θα είχαμε χαθεί προ πολλού...

Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι οι άνθρωποι που είναι μοναχικοί, περιπλανώμενοι και οδοιπόροι περίεργων δρόμων. Με μια ψυχή που είναι μονίμως βασανισμένη και που μια λύτρωση ψάχνει να βρεί διαρκώς. Με καρδιά σκεπασμένη από σκιά και ένα βλέμμα που θυμίζει σκοτεινό αλλά δεν είναι... Είναι ταγμένοι μέσα στην μυστικότητα να ψάχνουν να βρούν αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους για να τους προστατέψουν. Δεν ξέρουν αν το κάνουν γιατί δίπλα τους βρίσκουν το φώς που κάποτε έχασαν, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η αγάπη που γεννάει η καρδιά τους για αυτούς τους ανθρώπους-αγγέλους. Ίσως γιατί είναι έκπτωτοι... γιατί μπορεί κάποτε να ζούσαν στο φώς ως άνθρωποι-άγγελοι. Δίπλα τους η γαλήνη τους σκεπάζει αλλά και το ένστικτο προστασίας τους κορυφώνεται στην ψυχή τους. Μέχρι να έρθει η ώρα τους να βρούν κι εκείνοι το φώς που κάποτε τους έλουζε. Ίσως και ποτέ.

Όπως ο σκοπός των ανθρώπων-αγγέλων είναι να αγγίζουν τις ψυχές που έχουν την ανάγκη τους, έτσι και ο σκοπός των άλλων... εκείνων των έκπτωτων, είναι να τους προστατεύουν και να τους προσέχουν με κάθε κόστος. Ακόμη και της ζωής τους.

Αν κάποιοι από εσάς νιώθετε έκπτωτοι και αναζητάτε το φώς... Αν κάποιοι από εσάς ανακαλύψουν κάποιον άνθρωπο-άγγελο...

Προστατέψτε τον με την ζωή σας. Αφήστε την αγάπη που θα νιώσετε να σας σκεπάσει.

Είστε οι Φύλακες τους...

Κι εκείνοι είναι οι τελυταίες ελπίδες ενός κόσμου που οδεύει στο κενό.